Επέστρεψα (σκέψεις για το φυσικό ημερολόγιο)

Πολύ καιρό είχα να γράψω σε αυτό εδώ το μπλογκ. Σχεδόν 6 μήνες πέρασαν. Αφαίρεσα και την εφαρμογή από το κινητό σε μια- αποτυχημένη- προσπάθεια να περιορίσω τη χρήση του. Σκέψεις και προβληματισμούς τους αποτυπώνω πλέον στο χαρτί. Έχω αρχίσει να κρατάω φυσικό ημερολόγιο πλέον. Βέβαια και εκεί δεν γράφω κάθε μέρα. Αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του φυσικού ημερολογίου είναι ότι μπορείς να το έχεις οπουδήποτε και όταν σου έρθει μια σκέψη στο μυαλό, απλά το ανοίγεις και γράφεις. Στα ιστολόγια από την άλλη θα πρέπει να έχεις πρόσβαση σε υπολογιστή (το κινητό δεν με βολεύει σε μακροσκελή κείμενα) και κυρίως δεν μπορείς να είσαι εντελώς αυθόρμητος. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις τη σκέψη ότι όλο και κάποιος μπορεί να το διαβάσει αυτό που γράφεις. Ένα άτομο; Δύο; Έτσι, είσαι πιο προσεκτικός σε αυτά που γράφεις. Τα κοιτάς μια και δυο φορές, ψάχνεις να βρεις ενδεχομένως και κατάλληλη εικόνα για να στολίσει το κείμενό σου. Και αυτό καλό είναι, δε λέω. Απλά νομίζω πως χάνεται σε ένα βαθμό ο αυθορμητισμός.

Παραμονή Χριστουγέννων

Περιμένω υπομονετικά στην ουρά στα Public. Για δεύτερη φορά. Γιατί το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Προφανώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν δίκιο.

Καταφύγιο

«Που ήσουν εσύ;» ρωτάει ο πατέρας το γεμάτο χώματα τετράχρονο παιδί του. «Στην παραλία, έφτιαχνα ένα καταφύγιο». Ο διάλογος έληξε με τον πατέρα να λέει στο παιδί να πάει να σκουπιστεί και να ρθει να φάει στη μοναδική ταβέρνα του χωριού, στην περιοχή Λιμνιώνας στην Εύβοια. Το μέρος αυτό έχει περίπου 12 μόνιμους κατοίκους, αυτή την ταβέρνα και μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια. Εκεί πάνε άνθρωποι μόνο για να χαλαρώσουν. Μην περιμένεις ζωή και διασκέδαση, θα απογοητευτείς. Ας αναζητήσεις την τύχη σου κάπου αλλού.

Αναβλητικότητα

Δεν ξέρω αν το παθαίνουν και άλλοι, προφανώς θα υπάρχουν άτομα εκεί έξω, σίγουρα όμως είναι ιδιαίτερα έντονο σε μένα. Αναβάλλω συνεχώς πράγματα που πρέπει να γίνουν, όχι επειδή είμαι άτομο της τελευταίας στιγμής αλλά επειδή αφαιρούμαι συνεχώς. Να, ας πούμε για παράδειγμα αυτό το ποστ. Κάθομαι στον υπολογιστή να το γράψω και συνεχώς θα αποσπάται η προσοχή μου από κάτι. Ένα μήνυμα στο Facebook, ένα σχόλιο στο twitter, μία καινούργια φωτογραφία στο instagram. Και δεν είναι μόνο τα κοινωνικά δίκτυα, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Απλά ψώνια στο σούπερ μάρκετ μπορεί να κρατήσουν ώρες γιατί πέρασα να πάρω ένα καφέ, γιατί είδα μία αφίσα στο δρόμο για ένα event και μπήκα στο ίντερνετ να βρω περισσότερες πληροφορίες. Ή γιατί την ώρα που πήγαινα στο σούπερ μάρκετ, ο κουρέας μου ήταν ελεύθερος και βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία να κουρευτώ. Ή όλα αυτά μαζί…

2 το Βράδυ

Είναι 2 το βράδυ. Ένας άντρας κάθεται στον υπολογιστή του, τον ανάβει και ανοίγει ένα κενό έγγραφο. Δίπλα του ένα μαύρο σημειωματάριο με ένα στυλό. Σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, όλα είναι γραμμένα εκεί. Στα ηχεία ακούγεται τζαζ μουσική, η μοναδική μουσική που ταιριάζει σε μια τέτοια βραδυά. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν, ο άνθρωπος αυτός θα έπινε ουίσκι και θα φυσούσε νωχελικά τον καπνό από το τσιγάρο του. Λίγο αργότερα, θα το έσβηνε σε ένα τασάκι με μία στίβα από γόπες. Το έγγραφο στον υπολογιστή τον περιμένει. Περιμένει να γεμίσει με λέξεις, με εικόνες και νοήματα. Απόψε είναι η βραδυά του. Σήμερα θα γράψει το αριστούργημα, αυτό για το οποίο όλος ο κόσμος θα παραμιλά.

Βιάζεσαι.

Μερικές γρήγορες σκέψεις για το 2015

Δεν συνηθίζω να κάνω ανασκοπήσεις της χρονιάς που πέρασε, κυρίως επειδή δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από αυτά που συνέβησαν. Και είναι και αυτή η μελαγχολία που σε πιάνει, γλυκιά ή πικρή. Πραγματοποίησες τους στόχους που είχες θέσει στην αρχή της χρονιάς (κάπου πρέπει να έχω ένα πρόχειρο κείμενο σχετικά με αυτούς τους στόχους) ή θα τους μεταθέσεις στη λίστα με τους στόχους της νέας χρονιάς; Το αποτέλεσμα είναι, τελικά, θετικό ή αρνητικό; Δεν μου αρέσει να γυρίζω πίσω. Έχω καταλήξει πως αν δεν έχει συμβεί κάτι εξαιρετικά ευχάριστο στη ζωή σου (γάμος, ένα παιδί ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρήσει κανείς), αυτό που μένει είναι μια πικρή γεύση, δυσάρεστες αναμνήσεις, οι οποίες πολλές φορές ξεπερνάνε σε δύναμη και υπερκαλύπτουν τις στιγμές ευτυχίας.

Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση.

Έγινα 40 – ένα γράμμα σε μένα

Αγαπητέ Γιάννη,

ώστε τα κατάφερες επιτέλους. Έγινες αισίως 40. Δεν το περίμενα, να σου πω την αλήθεια. Βλέπεις, στα μάτια των παιδιών είμαστε γέροι. Αλλά και αργότερα, εκεί στα 20, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και το 40 φαντάζει μακρινό. Γύρω στα 30 καταλαβαίνεις ότι το πράγμα αλλάζει, ότι η κατάσταση σοβαρεύει, αλλά και πάλι, είσαι νέος, πιθανότατα στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής σου ζωής, ίσως με την πρώτη σοβαρή σου σχέση (αν δεν είσαι ήδη παντρεμένος).